A star is born...

Όχι, δεν είμαι εδώ για να γράφω κριτικές για ταινίες... αν και δεν ξέρω και γιατί είμαι ακριβώς εδώ. Μα, αν υπάρχει ένα μικρό βήμα για να προτείνεις κάτι που αξίζει, τότε, γιατί όχι;
Σήμερα είναι Δευτέρα, αλλά δεν μοιάζει με άλλες Δευτέρες. Σήμερα είναι μια μέρα που δεν είναι καθημερινή γιατί το Σαββατοκύριακο που πέρασε δεν ήταν σαν κάποιο άλλο. Αυτό το Σαββατοκύριακο είδα την ταινία A star is born και ακόμα τα μάτια μου δακρύζουν στην σκέψη των στιγμιοτύπων. Δεν μπορώ να γυρίσω στην πραγματικότητα, αν και συνέχεια προσπαθώ να βγω από τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν! Ήταν μια τρομερά δυνατή ταινία, με πολύ δυνατά μηνύματα, όπως η προσπάθεια απεξάρτησης και η συνεχής προσπάθεια απόρριψης της ιδέας πως "δεν αξίζεις". Υπέροχες ερμηνείες ρόλων και ερμηνείες τραγουδιών που πραγματικά αγγίζουν την ψυχή. Περίμενα να την δω αυτήν την ταινία, μα δεν περίμενα να γίνει αυτή η έκρηξη μέσα μου. Αν και δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο, ένιωσα την απελπισία σαν να ήταν η δική μου ιστορία...



Maybe it's time to let the old ways die...

Βλέποντας την ταινία "Stronger Than The World: The Story Of José Aldo"μπορεί κανείς να βιώσει την πάλη που δίνει καθημερινά με τον εαυτό του, με όσα του έμαθαν και δεν του ταιριάζουν και με όσα ακόμα και σήμερα οι γονείς του προκαλούν.
Μια ιδιαίτερη ταινία, που δεν της λείπει η δράση, αλλά ούτε και το συναίσθημα!

Υ.Γ.: Δείτε εδώ το τρέιλερ...

Η "αρμόζουσα αρχή"

Απόψε αρκέστηκα να σε ονειρευτώ μόνο ως μία επαφή και υπήρξες η "αρμόζουσα αρχή".

Ήταν αναμενόμενο, όπως και φυσικό να ξυπνήσω μέσα σε μία απόκοσμη και φοβερή ταραχή.

Έκανα σοβαρή προσπάθεια να δέσω αυτήν την ανάμνηση με την μνήμη μου, να την κρατήσω ως έναν αστεϊσμό μέσα στο τραγικό της υπόθεσης μας. Δέουσα μπορεί να μην είσαι, αρχή ήσουν για μένα και είσαι ακόμα στις ζωές άλλων, που πλέον δεν επηρεάζουν εμένα ούτε και την καθημερινότητα μου.

Για εμένα υπήρξες αρχή, αρχή ως σημείο και βασικός κανόνας, ενώ τώρα αποτελείς μόνο δημόσια εξουσία... Εκτός από τα πρωινά όπως αυτό που ξυπνώ από έναν θάνατο αργό....

Φωτιά

Αλήθεια;

Κατάφερε ποτέ κανείς να αγγίξει την φωτιά;

Πρόλαβε κάποιος να την αγγίξει πριν εκείνη κάψει το δέρμα του;

Μπορεί κάποιος να περιγράψει την υφή της;

Στη θέα της, τα μάτια δακρύζουν.

Είναι κάποιο αρχέγονο ένστικτο που μας τραβά τόσο κοντά της;

Γιατί ότι λατρεύουμε το συνδυάζουμε μαζί της; 

από Το Θεό ως το αγαπημένο μας πρόσωπο;

Μιλάμε για εκείνη, 

την χρησιμοποιούμε στα λόγια μας για να δώσουμε έμφαση στα αισθήματα.

Αισθήματα που αν ήταν όσα πιστεύαμε 

δεν θα χρειαζόταν να τα πούμε.

Θαρρώ πως όπως και στην ευτυχία, 

έτσι και στον έρωτα 

δεν χρειάζονται λόγια! 

Στην δυστυχία και στα χλιαρά συναισθήματα είναι

που πασχίζουμε τόσο να

δώσουμε εξηγήσεις και να

κάνουμε εξομολογήσεις! 

Μα, πες μου εσύ για την φωτιά.

Γιατί σου μοιάζει τόσο; 

Να σε φοβάμαι και άλλο τόσο να σε θέλω κοντά. 

Να είσαι πάντα άπιαστος και 

ακόμα πιο πάντα 

επιθυμητός! 

Πες μου εσύ, μήπως γνωρίζεις κάτι παραπάνω;

Όνειρο

Στις επόμενες σειρές θα γίνει μία προσπάθεια εξήγησης.

Κυρίως για το πως ξεκινάει ένας άνθρωπος με όνειρα, πως συνεχίζει με ελπίδες και πως καταλήγει με αμφιβολίες.

Πριν λίγους μήνες γεννήθηκε μια ιδέα, ένα όνειρο.

Αυτό το όνειρο, περιλάμβανε πολύ βατά σχέδια για το υποκείμενο του σήμερα. Στο παρελθόν, θα ήταν αδιανόητες  τέτοιου είδους σκέψεις.

Οι ημέρες περνούσαν και αφού το υποκείμενο έκανε ότι απαιτούσε το όνειρο, μπήκε στην διαδικασία της σκέψης μίας τέτοιας εκπλήρωσης. Η σκέψη της προσωπικής ικανοποίησης, της επιτυχίας και της πνευματικής ανέλιξης γινόταν συντροφιά τα πρωινά που το ξύπνημα ήταν δύσκολο και σύμμαχος τα βράδια που οι αποτυχίες ήταν επίμονες.

Ώσπου, ένα συνηθισμένο πρωινό, ήρθε η ελπίδα.

Ένα δεύτερο όνειρο στα σκαριά και μάλιστα πιο δελεαστικό, πιο κοντά στα θέλω του. Μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν είχε σκεφτεί πως μπορεί να το διεκδικούσαν δύο όνειρα. Έτσι, κατάλαβε πως είχε την ελπίδα να εκπληρωθεί έστω το ένα και αυτό δεν ήταν καθόλου άσχημο. Πάλι, άφησε τις ημέρες να προχωρήσουν μόνες τους. Ήξερε από υπομονή. Η απόφαση του ήταν να αναβάλλει την απόφαση του όταν ο κλοιός θα στένευε. Ξυπνούσε και κοιμόταν ήσυχο, με όνειρα και ελπίδες και καθόλου αποτυχίες να ξυπνάνε τον πεσιμιστικό του εαυτό.

Ο καιρός έφτασε, λίγο πιο νωρίς από ότι τον είχε υπολογίσει.

Την απόφαση του υποσυνείδητα την είχε πάρει, κάτι τα λόγια των άλλων, κάτι στα 2 με 3 χαρακτηριστικά που υπερτερούσε το ένα από το άλλο, αλλά δεν θέλησε να μοιραστεί τις αποφάσεις του. Φοβόταν μήπως χάσει την ελπίδα.  

Η αμφιβολία ξύπνησε την ημέρα που κατέκτησε το πρώτο όνειρο, αυτό που δεν προτιμούσε πια. Είχαν απομείνει κάποιες ημέρες για την ενημέρωση και του δευτέρου, μα ήδη στις νύχτες του μπήκε ο φόβος της αποτυχίας και η μιζέρια του να μην έχεις επιλογή. 

Ενώ είχε ένα όνειρο στα χέρια, εκείνο προτιμούσε να σκέφτεται τι θα γίνει αν το άλλο όνειρο το απορρίψει. 

Χωρίς την ελπίδα, το υποκείμενο σήμερα θα είχε κατακτήσει το όνειρο του και θα ήταν πολύ ευτυχισμένο. Μα τώρα ζει στην αμφιβολία και δεν ευχαριστιέται με ότι όμορφο έχει καταφέρει. 

Υ.Γ.: Η ελπίδα φέρνει απληστία ;

Λιγότερο καθημερινή

Καμιά φορά σε ονειρεύομαι, δηλαδή όχι εσένα. 

Εκείνον, εκείνον που έπλασα τότε στο νου μου.

 Γεννιέται μέσα μου πάλι το γλυκό συναίσθημα που ένιωθα τότε 

προς το πρόσωπο του έρωτος μου.           

 Όσες φορές και να αποφασίσω πως είχα ερωτευτεί τον ίδιο τον έρωτα 

   άλλες τόσες θα σε δω στα όνειρά μου.

 Μου λείπει εκείνο το αίσθημα και μόνο τότε το καταλαβαίνω. Τα δευτερόλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Ολότελα και καταστρεπτικά. Προσπαθώ και στον ξύπνιο μου να νιώσω, 

αυτήν την γλύκα, την ζεστασιά

 που αισθάνομαι όταν σε αντικρίζω στα όνειρα μου

 και δεν τα καταφέρνω. 

Αλήθεια το προσπαθώ, αν και δεν ξέρω το γιατί.

Μετά, σαν σκεφτώ το πρόσωπο σου στον ξύπνιο μου τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ούτε σε ένταση ούτε σε ποιότητα.

Τώρα μόνο, λίγο αργότερα από το όνειρο,

 μπορώ και γράφω κάπως πιο ...

 ...λιγότερο καθημερινά. 

 Όσο περνά η ώρα από το ξύπνημα τόσο δυσκολεύομαι να ανακαλέσω την ζεστασιά της θύμησης σου. 

  Γιατί ζεστάθηκε, ξανά, για λίγο η καρδιά μου. 

Αυτά τα όνειρα, με στοιχειώνουν και με αγαλιάζουν τόσο πολύ

γιατί είμαι και εγώ που είμαι αλλιώς.

Κάπως πιο... 

...λιγότερο καθημερινή. 

Πάντα θα αναρωτιέμαι γιατί έλαχε να είσαι εσύ εκείνος που γέννησε

 τόσα και τέτοια αισθήματα

σε μένα, την κατά τα άλλα αδιάφορη, αλύγιστη και κρύα γυναίκα.

 Ξέρω πως είμαι για πάντα καταδικασμένη να περιμένω

 να ξανανιώσω την αίσθηση των ονείρων μου.

Οκνηρία

Η δουλειά σε αποχαυνώνει. Που είναι τα τόσο "σημαντικά" μου προβλήματα που δεν μου επέτρεπαν παλαιότερα να κλείσω μάτι. Με άφηναν αβοήθητη στο ανήλεο στριφογύρισμα του κρεβατιού που λατρεύει το σκοτεινό φόντο και την αργή μουσική. Που είναι; Που είναι εκείνη η γλυκιά αμφισβήτηση της αγάπης και της ματαιότητας των πράξεων προς ανθρώπους για το αν θα εκτιμηθούμε;
Βρήκα μια δουλειά και η κούραση που μου αφήνει τα βράδια δε δίνει περιθώρια αλλαγής. Πού είναι οι ασχολίες; Πού είναι το διάβασμα από επιλογή; Πού είναι οι ώρες χαλάρωσης; Μίκρυνε το 24ώρο και δεν το γνωρίζω; Γιατί δε μου φτάνουν οι ώρες να είμαι εγώ, εκτός δουλειάς; Γιατί μένει ώρα μόνο για δουλειά, αστική συγκοινωνία, υποχρεώσεις και ύπνο;
 Έβλεπα την μητέρα μου μέρες τώρα πολύ κακόκεφη και δεν έμπαινα στον κόπο να την ρωτήσω τι της συμβαίνει γιατί πάντα έχει μία απάντηση. Τα λεφτά. Τι θα κάνουμε, πως θα περάσουμε. Δεν ήθελα να την ακούσω, με συνόδεψε όμως στο γιατρό, περάσαμε λίγη ώρα μαζί και κατευθείαν γέμισε χαρά το πρόσωπο της. Μου είπε τα ίδια, μα τα μοιράστηκε! Ξαλάφρωσε...
Παλιά ρωτούσα, επέμενα, τώρα πια εφησυχάζω στο ψεύτικο τίποτα της. Λέω από μέσα μου, ρώτησες δεν μπορούσες να κάνεις κάτι παραπάνω.
Έμαθα πρόσφατα τι πάει να πει κυνισμός, η λέξη που συχνά ακούμε να χρησιμοποιείται αλλά δε νομίζω πως την έχουμε ορθά τοποθετημένη στο λεξιλόγιο μας, είναι φιλοσοφική έννοια η οποία υποστηρίζεται από εκείνους που προτεραιότητα δίνουν στην καθημερινή ζωή, στη συγκεκριμένη απτή πραγματικότητα χωρίς να δίνουν κάποιο περιθώριο αιθεροβασίας.
Κυνική, λοιπόν, να 'μαι! Βγαίνει από τον όρο κύων, σκύλος. Και όσο και να τα αγαπάω τα άτιμα, δε μ αρέσει να αρκούμαι στα επίγεια. Είναι λίγο.
Φταίει η σιγουριά; Είναι τόσο αποπνικτική που γεμίζει το δωμάτιο και όταν είμαι μόνη. Μόνη παρέα τα κλειστά βιβλία που διαβάστηκαν και άλλα που έμειναν να περιμένουν. Κανένα ανοιχτό αυτόν τον καιρό, μια λίστα αναμονής μονάχα. Έχεις ξανά ακούσει για λίστα αναμονής σε βιβλία; δεν ήθελα ποτέ να το κάνω. Πάντα έλεγα πως θα διαβάσω αυτά που υπάρχουν ήδη σπίτι και μετά θα τρώω όποιο μπαίνει και έτσι έκανα για καιρό. Τώρα έτσι κάνω κατά καιρούς και μπαίνουν βιβλία, από παζάρια, από δώρα, από τους υπόλοιπους του σπιτιού που τα αγαπάνε και αυτοί. Νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα και απελπίζομαι. Και τα αφήνω όλα.
Μαζεύω τα αρκουδάκια μου, ω! τι σημείο ενηλικίωσης στα 24. Τα μαζεύω γιατί λυπάμαι να τα βλέπω να σκονίζονται, αφού δεν παίζω άλλο.
Δεν παίζω, γιατί το μόνο που κάνω, από αυτά που θυμάμαι  να κάνει ένα παιδί είναι να σκέφτομαι ευτυχή τέλη. Όχι, δεν είναι όνειρα. Είναι συνθήκες της καθημερινότητας που ελπίζω πως θα πάνε καλά. Γιατί αν δεν πάνε, δεν έχει νόημα, θα τα παρατήσω και εγώ μετά.