Οκνηρία

Η δουλειά σε αποχαυνώνει. Που είναι τα τόσο "σημαντικά" μου προβλήματα που δεν μου επέτρεπαν παλαιότερα να κλείσω μάτι. Με άφηναν αβοήθητη στο ανήλεο στριφογύρισμα του κρεβατιού που λατρεύει το σκοτεινό φόντο και την αργή μουσική. Που είναι; Που είναι εκείνη η γλυκιά αμφισβήτηση της αγάπης και της ματαιότητας των πράξεων προς ανθρώπους για το αν θα εκτιμηθούμε;
Βρήκα μια δουλειά και η κούραση που μου αφήνει τα βράδια δε δίνει περιθώρια αλλαγής. Πού είναι οι ασχολίες; Πού είναι το διάβασμα από επιλογή; Πού είναι οι ώρες χαλάρωσης; Μίκρυνε το 24ώρο και δεν το γνωρίζω; Γιατί δε μου φτάνουν οι ώρες να είμαι εγώ, εκτός δουλειάς; Γιατί μένει ώρα μόνο για δουλειά, αστική συγκοινωνία, υποχρεώσεις και ύπνο;
 Έβλεπα την μητέρα μου μέρες τώρα πολύ κακόκεφη και δεν έμπαινα στον κόπο να την ρωτήσω τι της συμβαίνει γιατί πάντα έχει μία απάντηση. Τα λεφτά. Τι θα κάνουμε, πως θα περάσουμε. Δεν ήθελα να την ακούσω, με συνόδεψε όμως στο γιατρό, περάσαμε λίγη ώρα μαζί και κατευθείαν γέμισε χαρά το πρόσωπο της. Μου είπε τα ίδια, μα τα μοιράστηκε! Ξαλάφρωσε...
Παλιά ρωτούσα, επέμενα, τώρα πια εφησυχάζω στο ψεύτικο τίποτα της. Λέω από μέσα μου, ρώτησες δεν μπορούσες να κάνεις κάτι παραπάνω.
Έμαθα πρόσφατα τι πάει να πει κυνισμός, η λέξη που συχνά ακούμε να χρησιμοποιείται αλλά δε νομίζω πως την έχουμε ορθά τοποθετημένη στο λεξιλόγιο μας, είναι φιλοσοφική έννοια η οποία υποστηρίζεται από εκείνους που προτεραιότητα δίνουν στην καθημερινή ζωή, στη συγκεκριμένη απτή πραγματικότητα χωρίς να δίνουν κάποιο περιθώριο αιθεροβασίας.
Κυνική, λοιπόν, να 'μαι! Βγαίνει από τον όρο κύων, σκύλος. Και όσο και να τα αγαπάω τα άτιμα, δε μ αρέσει να αρκούμαι στα επίγεια. Είναι λίγο.
Φταίει η σιγουριά; Είναι τόσο αποπνικτική που γεμίζει το δωμάτιο και όταν είμαι μόνη. Μόνη παρέα τα κλειστά βιβλία που διαβάστηκαν και άλλα που έμειναν να περιμένουν. Κανένα ανοιχτό αυτόν τον καιρό, μια λίστα αναμονής μονάχα. Έχεις ξανά ακούσει για λίστα αναμονής σε βιβλία; δεν ήθελα ποτέ να το κάνω. Πάντα έλεγα πως θα διαβάσω αυτά που υπάρχουν ήδη σπίτι και μετά θα τρώω όποιο μπαίνει και έτσι έκανα για καιρό. Τώρα έτσι κάνω κατά καιρούς και μπαίνουν βιβλία, από παζάρια, από δώρα, από τους υπόλοιπους του σπιτιού που τα αγαπάνε και αυτοί. Νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα και απελπίζομαι. Και τα αφήνω όλα.
Μαζεύω τα αρκουδάκια μου, ω! τι σημείο ενηλικίωσης στα 24. Τα μαζεύω γιατί λυπάμαι να τα βλέπω να σκονίζονται, αφού δεν παίζω άλλο.
Δεν παίζω, γιατί το μόνο που κάνω, από αυτά που θυμάμαι  να κάνει ένα παιδί είναι να σκέφτομαι ευτυχή τέλη. Όχι, δεν είναι όνειρα. Είναι συνθήκες της καθημερινότητας που ελπίζω πως θα πάνε καλά. Γιατί αν δεν πάνε, δεν έχει νόημα, θα τα παρατήσω και εγώ μετά.