Καμιά φορά σε ονειρεύομαι, δηλαδή όχι εσένα.
Εκείνον, εκείνον που έπλασα τότε στο νου μου.
Γεννιέται μέσα μου πάλι το γλυκό συναίσθημα που
ένιωθα τότε
προς το πρόσωπο του έρωτος
μου.
Όσες φορές και να αποφασίσω πως είχα ερωτευτεί
τον ίδιο τον έρωτα
άλλες τόσες θα σε δω στα όνειρά μου.
Μου λείπει εκείνο το αίσθημα και μόνο τότε το
καταλαβαίνω. Τα δευτερόλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Ολότελα και
καταστρεπτικά. Προσπαθώ και στον ξύπνιο μου να νιώσω,
αυτήν την γλύκα, την ζεστασιά
που αισθάνομαι όταν σε αντικρίζω στα όνειρα μου
και δεν τα καταφέρνω.
Αλήθεια το προσπαθώ, αν και δεν ξέρω το γιατί.
Μετά, σαν σκεφτώ το πρόσωπο σου στον ξύπνιο μου τίποτα
δεν θα είναι το ίδιο. Ούτε σε ένταση ούτε σε ποιότητα.
Τώρα μόνο, λίγο αργότερα από το όνειρο,
μπορώ και γράφω κάπως πιο ...
...λιγότερο καθημερινά.
Όσο περνά η ώρα από το ξύπνημα τόσο δυσκολεύομαι
να ανακαλέσω την ζεστασιά της θύμησης σου.
Γιατί ζεστάθηκε, ξανά, για λίγο η καρδιά
μου.
Αυτά τα όνειρα, με στοιχειώνουν και με αγαλιάζουν τόσο
πολύ
γιατί είμαι και εγώ που είμαι αλλιώς.
Κάπως πιο...
...λιγότερο καθημερινή.
Πάντα θα αναρωτιέμαι γιατί έλαχε να είσαι εσύ εκείνος
που γέννησε
τόσα και τέτοια αισθήματα
σε μένα, την κατά τα άλλα αδιάφορη, αλύγιστη και κρύα
γυναίκα.
Ξέρω πως είμαι για πάντα καταδικασμένη να
περιμένω
να ξανανιώσω την αίσθηση των ονείρων μου.
