"Για
λίγο νεκρός..." Έγραψε, ένιωσε κάποιος κάποια στιγμή και κάποιος άλλος το
τραγούδησε, αφού το ένιωσε για να το νοιώσουμε. Μα ο πρώτος κάποιος έζησε...
για να μπορέσει να νιώσει νεκρός για λίγο. Πόσο τυχερός υπήρξε. Κι αυτός και
όποιος έζησε.
Πως είναι να ζεις. Να είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που επικρατεί. Πως γίνεται να είσαι διαφορετικά από ζωντανός-νεκρός; Αφού έτσι μάθαμε... έτσι "ζήσαμε" τόσα χρόνια!
Και αυτή η επίγνωση; Γιατί δεν είναι από μόνη της λύτρωση, παρά ένα βήμα σε ένα δύσβατο δρόμο. Φυγόπονη δεν με λες, μα γιατί να το διεκδικώ και αυτό;
Ας είναι. Αφού το πρώτο βήμα γίνεται πρέπει να ανεβούμε όλη τη σκάλα. Γιατί σκάλα είναι η ζωή. Χωρίζεται σε μικρές κοφτές επιφάνειες - στιγμές που για να οδηγηθούμε στην επόμενη πρέπει να ξεπεράσουμε την προηγούμενη. Ανόμοιες είναι, μολαταύτα.
Κάποιες είναι πιο ψηλές όσον αφορά το βήμα που θα πραγματοποιήσουμε και πρέπει να "ψηλώσουμε" για να τις ανεβούμε. Έτσι παραμένουμε εκεί. Περπατάμε ξανά και ξανά το ίδιο σκαλί μέχρι να ετοιμαστούμε για το επόμενο. Υπάρχουν βέβαια και τα πιο εύκολα.
Βοήθεια; Η βοήθεια, δεν κατάλαβα ποτέ μου αν κάνει την δουλειά της. Μπορεί να την έκανε δίχως να το κατάλαβα. Μα φανερά; Όταν ήταν να κλάψω, έκλαιγα. Όταν ήταν να καταστραφώ, το ξανάκανα. Και όταν θέλησα να το αφήσω, το άφησα. Ίσως να συνέβαλλε στο να το θελήσω. Θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Να γελάσω θέλω. Να φύγει ο πνιχτός ήχος στο μαξιλάρι. Να έρθει ο ανάλαφρος ύπνος.
Μα η ζωή, η σκάλα σε θέλει πάνω της. Δεν την νοιάζει που θα φτάσεις. Αρκεί να πληρώνεις νοίκι. Με τον ιδρώτα της δουλειάς σου, τα δάκρυα της ψυχής σου και το αίμα της σάρκας σου. Να πλουτίζει, να δίνει από τα δέκα σου, το ένα στον επόμενο να ξεκινήσει. Για να της δίνει δέκα πάλι. Δε μπορεί να ήρθαμε για αυτό μόνο. Πως; Κι ο τρόπος σε πόσα κομμάτια έσπασε για να μην μπορούμε να συμπληρώσουμε το πάζλ;
Ας ολοκληρώσω προς το παρόν την άσκοπη φανφαρολογία μου και αύριο πάλι.
Συνήθιζα να γράφω "ξέφυγα πάλι, συγχώρα με ". Δε ξεφεύγω πια, συγχώρα με.
Καληνύχτα!
Πως είναι να ζεις. Να είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που επικρατεί. Πως γίνεται να είσαι διαφορετικά από ζωντανός-νεκρός; Αφού έτσι μάθαμε... έτσι "ζήσαμε" τόσα χρόνια!
Και αυτή η επίγνωση; Γιατί δεν είναι από μόνη της λύτρωση, παρά ένα βήμα σε ένα δύσβατο δρόμο. Φυγόπονη δεν με λες, μα γιατί να το διεκδικώ και αυτό;
Ας είναι. Αφού το πρώτο βήμα γίνεται πρέπει να ανεβούμε όλη τη σκάλα. Γιατί σκάλα είναι η ζωή. Χωρίζεται σε μικρές κοφτές επιφάνειες - στιγμές που για να οδηγηθούμε στην επόμενη πρέπει να ξεπεράσουμε την προηγούμενη. Ανόμοιες είναι, μολαταύτα.
Κάποιες είναι πιο ψηλές όσον αφορά το βήμα που θα πραγματοποιήσουμε και πρέπει να "ψηλώσουμε" για να τις ανεβούμε. Έτσι παραμένουμε εκεί. Περπατάμε ξανά και ξανά το ίδιο σκαλί μέχρι να ετοιμαστούμε για το επόμενο. Υπάρχουν βέβαια και τα πιο εύκολα.
Βοήθεια; Η βοήθεια, δεν κατάλαβα ποτέ μου αν κάνει την δουλειά της. Μπορεί να την έκανε δίχως να το κατάλαβα. Μα φανερά; Όταν ήταν να κλάψω, έκλαιγα. Όταν ήταν να καταστραφώ, το ξανάκανα. Και όταν θέλησα να το αφήσω, το άφησα. Ίσως να συνέβαλλε στο να το θελήσω. Θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Να γελάσω θέλω. Να φύγει ο πνιχτός ήχος στο μαξιλάρι. Να έρθει ο ανάλαφρος ύπνος.
Μα η ζωή, η σκάλα σε θέλει πάνω της. Δεν την νοιάζει που θα φτάσεις. Αρκεί να πληρώνεις νοίκι. Με τον ιδρώτα της δουλειάς σου, τα δάκρυα της ψυχής σου και το αίμα της σάρκας σου. Να πλουτίζει, να δίνει από τα δέκα σου, το ένα στον επόμενο να ξεκινήσει. Για να της δίνει δέκα πάλι. Δε μπορεί να ήρθαμε για αυτό μόνο. Πως; Κι ο τρόπος σε πόσα κομμάτια έσπασε για να μην μπορούμε να συμπληρώσουμε το πάζλ;
Ας ολοκληρώσω προς το παρόν την άσκοπη φανφαρολογία μου και αύριο πάλι.
Συνήθιζα να γράφω "ξέφυγα πάλι, συγχώρα με ". Δε ξεφεύγω πια, συγχώρα με.
Καληνύχτα!
