Ευθύνες

Κι αν φοβάμαι τις συνέπειες, πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου!

Την ευθύνη μου ως προς τον εαυτό μου αρχικά, μια ευθύνη που έγκειται σε ένα  χρέος που έχουμε όλοι στον εαυτό μας να ονειρευτούμε, να διεκδικήσουμε, να ζήσουμε τον έρωτα.

Η αμφιβολία όπως λέει και ο Oscar Wilde φοβίζει τον έρωτα, παρόλα αυτά τον τρέφει και τον δυναμώνει αντίθετα με την σιγουριά που συχνά τον «σκοτώνει».

Κι όμως κάποια στιγμή οφείλω να δηλώσω τα αισθήματά μου, να τα καταστήσω σαφή σε κείνον. Να μην σκεφτώ τα υπολογίσιμα ρίσκα (για τα οποία κάτι διάβασα κάποτε) και να πάρω το ρίσκο που θα με αφήσει ξεκρέμαστη μπροστά στο ερεβώδες κενό που ξεσηκώνει την αδρεναλίνη και καταντά αυτό το σφίξιμο στο στομάχι αβάσταχτο!! Σε αυτό το κενό της αμφιβολίας, που δευτερόλεπτα κρατά και φεύγοντας κόβει το νήμα της απορίας και σε αφήνει μόνο με τις απαντήσεις σου πλέον, να ζυγιάζεις, μονάχος να συζητάς, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να κλοτσάς, να βρίζεις, να ουρλιάζεις και τέλος να δακρύζεις, ευτυχία –λύπη, χμ δε ξέρω.

Λεπτή η γραμμή που τα διαχωρίζει αυτά τα δύο, όπως ακόμη πιο λεπτή είναι εκείνη που διαχωρίζει τη χαρά από την τρέλα.

Κι έπειτα το χρέος μου σε κείνον, να γνωρίζει τι πανικό προκάλεσε με το χαμόγελό του, με το σκοτεινό του χαρακτήρα πόσο φως μου πρόσφερε, με τη σκληράδα του πόσο τρυφερότητα μου δώσε. Αχ κι αυτά τα μάτια, αθώα και ένοχα μαζί! Δε πρέπει να ξέρεις κι αυτός τι μου συμβαίνει, αφού κατά το ήμισυ είναι υπεύθυνος;

Είναι κι εκείνο το στιχάκι που κάπου άκουσα : Μου είπαν πως για να σε κάνω να με ερωτευτείς πρέπει να σε κάνω να χαμογελάς, μα κάθε φορά που χαμογελούσες, σε ερωτευόμουν εγώ πιο πολύ!

Κι ότι κι αν πω, δε με πείθω, φοβάμαι. Όχι μόνο μια πιθανή απόρριψη αλλά μήπως κάνω λάθος με τα αισθήματα μου. Κάτι τέτοιο δε θα μου το συγχωρούσα.

Μην κάνεις αυτό που δε θες να σου κάνουν. Και αυτό το χω βιώσει και είμαι σίγουρη πως είναι πολύ άσχημο.

Και έπειτα σου λένε το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος ο φόβος. Εγώ το αντίθετο κάνω, μια ζωή ανάποδη!!!

Κλείσ’το! Τίποτα δε μας λες. . .

Κι όμως φοβάμαι να κλείσω. . .

Μήπως καταλήξω κάπου.