Αλήθειες και ψέματα

Αλήθειες και ψέματα. . .

Τόσο απόλυτα και καταστρεπτικά αντικείμενα στα χέρια των ακόμα πιο καταστρεπτικών και απόλυτων ανθρώπων.

Αναζητούσα την αλήθεια, μα αποζητούσα το ψέμα στα λόγια σου!

Βάφτιζα αλήθεια το ψέμα για να δικαιολογήσω. . .όχι εσένα, αλλά εμένα.

Εμένα που δε κατάφερα ν’ αγαπηθώ.

Δε ξέρω αν ήσουν εσύ ο προορισμός μου ή μια σανίδα σωτηρίας, πρόχειρα φτιαγμένη, ζωτικής σημασίας όμως για να φτάσω σε αυτόν!

Δε ξέρω τι ήσουν.

Ξέρω πως δεν ήσουν προορισμός, ούτε διαδρομή. . .αυτά βλέπεις σου επιτρέπουν να τα γευτείς. Ενώ εσύ τ ‘αρνήθηκες! Η αλήθεια όμως είναι πως η γεύση σου ταράζει ακόμα το κορμί μου καθώς ταλανίζει το μυαλό μου.

Θα ‘θελα για μια ακόμη φορά , να μας βαφτίσω αγάπη, να σε παρακαλέσω, αφότου παρακαλέσω τον εαυτό μου να τον πείσω, να σε πείσω πως σε έχω ανάγκη!

Αξιολύπητη ανάγκη να σε ακούσω, εμπνευσμένη από ένα τραγουδάκι!

Σε έχω ανάγκη. . .

για ηθική ικανοποίηση,

για επιβεβαίωση,

για καταπολέμηση της μοναξιάς.

Αν τα διάβαζες αυτά, ίσως πονούσες! Εγώ που θα τα ξαναδιαβάσω, θα κλάψω, θα πονέσω, το ξέρω καλά!

Γνωρίζεις το προφανή λόγο;

Δεν είμαστε έτοιμοι για την αλήθεια, τη γράφω αυτή τη στιγμή συνειδητοποιημένη, όμως αύριο είναι μια άλλη μέρα.

Χαζεύω το ρομαντισμό να πεθαίνει, αφήνοντας μου ρητό κέλευσμα καθώς και κληρονομιά, την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ!

Αποδοχή κληρονομιάς, λοιπόν;

Πού υπογράφω;

Αυτό δεν ήθελες; Να η αλήθεια μου, αφήνω τις αγάπες σε αυτούς που αντέχουν!

Εγώ δεν τα κατάφερα .

Κι είναι λίγες οι φορές που η αλήθεια με ακουμπάει στον ώμο, υπαγορεύοντας μου!

Τις περισσότερες φορές, δεν την αφήνω να μου μιλήσει. Κάνω πως την ακούω, όμως γράφω την δική μου ιστορία.

Σώπασα λοιπόν σήμερα. . .και ιδού το αποτέλεσμα. . .

Έτσι, σου κάνω;