Θεατές

Απαντήσεις δε βρίσκω στα τόσα μου ερωτήματα. Νιώθω σαν απαράλλαχτο μωρό, τουλάχιστον τα αληθινά μωρά έχουν και μια κάποια γλύκα. Μόνη σε κυκεώνες σκέψεων, όπως πάντα. Φοβάμαι τις λέξεις που θα πω κι εκείνες που θα ακούσω. Φοβάμαι να ακούσω και να φωνάξω, μήπως ξυπνήσω.. Άσχημες καταστάσεις γύρω μου, θορυβώδεις! Εκκωφαντικές... διαλύουν τη φασαρία.
Τους βαρέθηκα, αλήθεια, βουτηγμένοι στο εγώ τους. Ποτέ τον άλλον, τους άλλους. Πάντα εκείνοι μπροστά, πιο αυτοί, πιο πολύ οι άλλοι. Κι έτσι συνεχίζουν να πορεύονται μετρώντας και αναμασώντας τις φειδωλές τους συνειδήσεις. πεποιθήσεις μιας ανάρμοστης γενιάς, προικισμένης ευκολία, ακολουθία, αοριστία.
Θέλω να πω όλα όσα αυτά τα χρόνια παρατήρησα, χωρίς να μιλώ, ντροπή πες το, άγχος, κακή άρθρωση...φόβο...φόβο πες το! Στη ζωή μου, συνάντησα ανθρώπους και υπήρξα τυχερή και άτυχη συνάμα να τους βιώσω. Διότι μπορούν να γίνουν φως να σε φωτίσουν, να σε ζεστάνουν, να σε οδηγήσουν! Μ' αυτήν τους την ιδιότητα μπορούν επίσης να σε τυφλώσουν, να σε κάψουν, να σε απομακρύνουν.
Άνθρωποι.
Γνώρισα πολλούς. Συνήθως άκουγα. Σε λίγους μίλησα,
Έχουν θλίψη, κάτι φταίει ...
Οργίζονται, σπάνε, καταριούνται.
Γελούν, συνήθως κοροϊδεύουν.
Μιλούν, συνήθως κοροϊδεύουν.
Υποπτεύονται, πληγώνουν, αδιαφορούν, λυτρώνουν, λησμονούν.
Για ποιόν λόγο;
Για το εγώ τους,,, Γι' αυτό αγαπούν, μισούν, ζουν και πεθαίνουν. Οι άλλοι; Δε θα έλεγα κομπάρσοι, θεατές!
...
...
...
...
...
Διαφοροποίηση; Καμία !